چسبندگی بین کاشی که اصطلاحا کاشی چسبی و بستر آن برای دوام و سهولت نگهداری هر نصبی ضروری است.
برای نصب در مناطق خشک، 80٪ تماس یکنواخت چسب حداقل استاندارد صنعت است.
برای کاربردهای مناطق مرطوب، حداقل 95٪ پوشش یکنواخت است.
در مورد مناطق آماده سازی غذا یا خدمات، چسبندگی حداقل 95٪ نیز یک عملکرد بسیار خاص اضافی دارد: به حداقل رساندن فضای خالی که می تواند با رطوبت پر شود و کپک، کپک و پاتوژن های ناخواسته را در خود جای دهد.
چسب کاشی موجود در کاشی بین کابینتی جدید کاری بیش از چسباندن یک کاشی به سطح است.
این می تواند (تا حد متوسط) به بهبود سطح بستر نه چندان عالی کمک کند و سومین مانع – بعد از کاشی ها و دوغاب – در برابر نفوذ رطوبت است.
چسب‌های کاشی در اشکال مختلفی از جمله چسب‌های ارگانیک یا ماستیک، رقیق‌کننده پیش‌مخلوط، ملات رقیق‌کننده سیمان پرتلند در محل، ملات نازک‌کننده لاتکس و نازک‌کننده اپوکسی در دسترس هستند که برخلاف بقیه می‌توانند به عنوان پرکننده درز دوغاب نیز استفاده شوند.
من چسب ارگانیک را به عنوان یک ماده صنایع دستی مفید برای تاسیسات تزئینی، غیر کاربردی و خشک می دانم، اما برای اکثر کاربردهای کاربردی و در مناطق مرطوب نامناسب است.
کاشی های نظیر کاشی بین کابینتی برای کابینت سفید که از دسته کاشی چینی چسبندگی ایجاد نمی کند، نمی توان از آن در ضربدر ضخیم استفاده کرد.
– مقاطع مورد نیاز برای کاشی بزرگ، و به دلیل اینکه برخلاف ماستیک‌های قدیمی‌تر مبتنی بر حلال، ماستیک‌های مبتنی بر لاتکس امروزی به امولسیون‌سازی مجدد در مناطق مرطوب شهرت دارند.
من استفاده از چسب اپوکسی را برای آن دسته از تاسیساتی که نیاز به مقاومت شیمیایی خاصی دارند محفوظ می‌دانم.
- منابع:
- تبلیغات:
